In het vliegtuig krijg je al een lijstje waarop je informatie moet invullen zoals je adres, baan, wat je komt doen. Er staat ook een vraag waar je moet invullen waar je gaat verblijven. Vul daar address: 2 Charlesstreet, Waterloo in.
Als jullie gaan landen, schrik dan niet als je brandweerwagens met zwaailichten ziet. Dat is een procedure die bij elke landing plaats vindt en er gebeurt verder niets.
Het vliegveld is in 2023 nieuw gebouwd en modern. Als je alle formaliteiten hebt doorlopen en je koffers hebt, kom je langs de beveiliging. Hier dient iedere reiziger, zowel inkomend als uitgaand 25 USD per keer te betalen voor de beveiliging van het vliegveld. Misschien heb je dat al online gedaan. Laat dan je betalingsbewijs zien.
Wanneer je buiten het vliegveld komt is het meestal al donker. Laat je niet overdonderen door mensen die je willen helpen met bijvoorbeeld het dragen van je koffer. Ze willen allemaal een centje bij verdienen. LET OP JE SPULLEN. Laat ze niet los en verlies zeker niet uit het oog. Maar als het goed is staan wij er om jullie verder te begeleiden.
Als je wilt bellen met het thuisfront, wacht daar dan even mee. Bellen naar Nederland is hartstikke duur. Je kunt met een van onze telefoons bellen en we zullen voor jullie zo gauw mogelijk een Sierra Leoonse SIMkaart regelen.
Opwaarderen van die SIMkaart kan via jongens langs de weg maar het kan ook via de website ding.com.
Al snel wordt het donker en begint de reis naar ons huis in Waterloo, eerst via de weg, dan met de ferry en het laatste stuk voert door de hoofdstad Freetown.
Gedachte bij de overtocht naar Freetown
( met de watertaxi, wij gaan met de ferry)
One of the most beautiful, peaceful moments I’ve ever had in my life tonight. Some people refuse to cross the water at night here because it’s “dangerous.”
I think there’s something magically about it….
As we walked to the water taxi I could see there were no headlights on it…
I turned to my dad and said “this is going to be interesting”
Sure enough we boarding and headed toward the lion mountains, no moon, no lights, only a bit of lighting here and there.
One lady was not happy and was not feeling it, and asked the driver “driver, are we okay?” At least 27 times…
She was so nervous that she started praying out loud over and over.
Felt a bit dramatic at first… but there was sincerity in her voice. She continued & eventually started singing the most peaceful & beautiful gospel songs I’ve ever heard.
So here we are… me and my dad in West Africa in the pitch black crossing on a water taxi with no lights, the cool breeze coming through the front window, with the only thing is site the Freetown city lights on the hill up ahead.
I thought about all that is going on in the world right now… and how none of it seemed to matter in that moment.
I also couldn’t help but think about what a crazy ride it’s been to get here and all that this place means to me.
Some would have classified it as foolish and unsafe… but I felt a peace I badly needed. God de-o, God de.
(Krio Borbor)